Nefrete kurban verdiğimiz Metin Altıok, Asım Bezirci, ve diğerleri. 35 insan. Madımak faciasının üstünden tam 16 yıl geçti. Tek suçları bir festival kapsamında ziyaret ettikleri Sivas’ta kent halkının çoğunluğunun hoşuna gitmeyen düşünceleri ifade etmiş olmalarıydı. Bu büyük suçun cezasını kaldıkları otelde kıstırıldıkları odalarında, koridorlarda, merdiven altlarında yakılarak, dumandan boğularak çektiler. Aziz Nesin’in yanan binadan son anda çıkarılırken kendisini kurtaran itfaiye erinden dayak yemesi sonra da kalabalığın içine yere atılması hâlâ gözlerimizin önünde.

16 yıl sonra, bugün, daha ölülerimizi nasıl anacağımıza karar verebilmiş değiliz. Anmak bir yana, Madımak felaketini unutmamız, acıları deşmememiz gerektiğini duyuyoruz. Pek çok Sivaslı ve Sivas kent örgütü kentin bu olayla anılmasından rahatsızlık duyuyor ve beyaz bir sayfa açmak istiyor. Bilhassa Madımak Oteli’nin bulunduğu yerde bir müze yapılması fikri, izleyenleri utandıran bir dirençle karşılaşıyor. Sivas’ta yaşayan ve olaylara bizzat tanık olan Ahmet Turan Alkan’a soracak olursak, “eğer tahakkuk ederse müze, o sokaktaki varlığıyla Alevi olmayanların artık kesinlikle hatırlamak istemediği, sahiplenmediği trajik bir hadiseyi yeniden ve her gün hatırlatmaktan başka bir şeye yaramayacaktır.”

Keşke, unutmayı bu kadar hasretle bekleyen Alkan’ı ve Sivaslıları Berlin ve Viyana’ya gitmeye ikna edebilsek. Çok değil daha 70 yıl kadar önce yapılmış soykırımı lanetlemek için inşa edilen anıtları, müzeleri gösterebilsek. O anıtların çarpıcı beton yalınlığıyla, ortalarında yükseldikleri meydanları çevreleyen manikürlü, çiçekli pencereli, güzelim barok binaların yarattığı kontrastı fark etmelerine vesile olsak. Viyana’da Judenplatz’taki anıt-müzenin açılışında söz alan Simon Wiesenthal’in “Bu anıt güzel olmamalı. Canımızı acıtmalı.” deyişini onlara da duyurabilsek.

The opinions expressed in this blog are personal and do not necessarily reflect the views of Global Brief or the Glendon School of Public and International Affairs.

Bu blogda dile getirilen görüşler kişiseldir ve Global Brief yahut Glendon School of Public and International Affairs’in görüşlerini yansıtmamaktadır.