طی ۱۸ روز تظاهرات در مصر که منجر به استعفای حسنی مبارک شد کارشناسان و مبصرین افغان در تلاش کشف معنی این رویداد ها برای افغانستان بوده اند.

رسانه های افغانستان بحران مصر را روزمره با  تحلیل و برګرزاری میزهای ګرد انعکاس دادند. در آغاز، تظاهرات مصر به عنوان امتداد ” انقلاب جهان عرب ” توصیف می شد. سوال این بود که آیا حسنی مبارک به دنبال زین العابدین بن علي رییس جمهور تونس از قدرت برکنار خواهد شد و ایالات متحده هم پیمان نزدیک و مورداعتماد خود در جهان عرب  رارها خواهد کرد؟

اما با شدت یافتن تظاهرات و نشانه سقوط اجتناب ناپذیررژیم مبارک، شماری کارشناسان به سوالی دیګررواوردند: انقلاب مردم مصر چه درس های برای افغانستان دربردارد ؟

به باور بعضی کارشناسان، درس اول این است که دولت افغانستان با توجه به فساد و ناخشنودی شایع مردم شاهد تظاهراتی مشابه خواهد شد.

طوریکه رمضان بشردوست، نمایندهء مردم در پارلمان و کاندیدای پیشین ریاست جمهوري هفته ګذشته ګفت: افغانستان بیشتر از تونس و مصر فساد دارد. افغانستان بیشتر از تونس و مصر  فقر دارد.”

جنرال دیوید پتریوس، فرمانده نیروهای ناتو در افغانستان به سایت خبري ګلوبل پوست ګفت: رویدادهای مصر این اهمیت را نشان میدهد که رهبران به مردم خود ګوش بدهند. مردان عاقل ګوش میدهند واین نشان میدهد که آنها می شنوندو این یک درس همګاني است که حقیقت آن را در این رویدادها دیدیم.”

روز نامۀ ویسا سقوط حکومت مبارک را یک زنگ خطر برای مقامات افغانی خوانده با این شعر معروف هشدار داد:

خون ناحق دست از دا مان قاتل بر نداشت

دیده باشی لکه هائ دامن قصاب را

اما برای افغانستان درس بزرګترازاین این خواهد بود که بعدازانقلاب (میدان ازادی) درقاهره ، دولت امریکا پشتیبانې از رهبران خارجی مانند حسنی مبارک را تنها به دلایل استراتیژیک توجیه کرده نخواهد توانست .

حامد کرزی به قیام ملی آنی روبرو نیست اما کناره ګیری حسنی مبارک با تایید ایالات متحده امریکا ترس ذاتی کرزی را درمورد دسیسه تراشی خارجې ها عمیق ترخواهد ساخت .  درین فضای بی اعتمادی کرزی به اطمینان مجددنیاز دارد.

دراغاز ماه جاری زمانیکه کرزی پارلمان جدید افغانستان را کراها افتتاح کرد ، او خارجی ها را متهم به دسیسه برای اغاز پارلمان بدون رییس جمهور نمود.

نګرانی کرزی در مورد تلاش امریکا برای تضعیف او بی مورد نخواهد بود.  امریکایی ها کرزی را نه به عنوان یک هم پیمان بلکه به عنوان سد راه اهداف ستراتیژیک خود در افغانستان  می پندارند .

سوال این است : اګر امریکا یکی ازنزدیک ترین متعهدین خود درجهان عرب را رها کرد ، ایا به پهلوی کسی که او را یک شریک استراتیژیک نمی پنداردهرچنداورهبرمنتخب یک کشور باشد ، باقی خواهد ماند ؟

The opinions expressed in this blog are personal and do not reflect the views of either Global Brief or the Glendon School of Public and International Affairs

نضریه های که درین بلاگ بیان شده شخصی بوده ودیدگاه گلوبل بریف  مکتب امور بین المللی گلندون  وسلام وطندار را منعکس نمی کند