جمعه گذشته ، قلب کابل با شیوع انفجار ها و تیراندازی بالای مهمان خانه های خارجی ها به صحنه ی جنگ تبدیل شد. درگیری چهار ساعته بین نیروهای امنیتی و گروه  انتحاری طالبان که با عث کشته شدن 17 تن و زخمی شدن شمار دیگری گردید، از طریق تلویزیون ها بصورت مستقیم انتشار یافت. واضحاً طالبان خواستند نشان دهند که توانایی حمله به محفوظ ترین شهر افغانستان را دارند.مقام های امنیتی ظاهرآ از انچه که در تلویزیون مشاهده شد خوش نبودند و حالا کوشش دارند تا از نشر مستقیم حوادث مشابه از طریق تلویزیون جلوگیری کنند. رویترز امروز گزارش داد ” ژورنالیستان تنها اجازه فلمبرداری از جریان بعد از حمله را بعد از  اجازه ریاست امنیت ملی  خواهند داشت” و اینکه ” ژورنالیستانی  که هنگام حمله فلمبرداری میکند، بازداشت شده وسایل شان ضبط خواهد شد ” ریا ست امنیت ملی  دیروز به یک تعداد از ژورنالیستان ملی و بین الملی این موضو ع را اظهار کرد. سعید انصاری سخنگوی امنیت ملی گفت ” گزارش های مستقیم به دولت افغانستان منفعت ندارد بلکه منفعت ان به دشمنان افغانستان است.”

همچنان وزارت داخله ( پولیس ملی ) ، طی نامه یی به تلویزیون های خصوصی به شمول طلوع و نورین هشدار داده است که ژورنالست اجازه دخول به محل حملات و رسانه ها اجازه پخش مستقیم حملات را ندارند. وحید عمر سخنگوی رئیس جمهور ازین اقدام پشتبانی کرده گفت که خودداری از نشر مستقیم حملات سبب حفظ جان خود خبرنگاران نیز میشود. این بار اول نیست که دولت افغانستان زیر نام امنیت ملی و حفظ جان خبرنگاران تلاش می کند که  از پوشش خبری خشونت ها جلوگیری نماید. در  انتخابات ریاست جمهوری ، وزارت امور خارجه  گزارش از خشونت ها را در روز انتخا بات توسط رسانه ها  منع قرار داد. رسانه های ملی به شمول سلام وطندار با این فرمان مخالفت نموده و هنگامیکه طالبان حملات خود را در شهرهای بزرگ برای مختل ساختن انتخابات براه انداختند، رسانه ها به صورت وسیع آنرا تحت پوشش قرار دادند.  رسانه ها تقلب در انتخابات را نیز گزارش دادند . دولت هیچکدام از اینها را نمیخواهد، اما من فکر میکنم رسانه ها خدمت بزرگی برای اگاهی مردم در باره آنچه که در روز انتخابات گذشت انجام دادند. به حیث یک ژورنالیست ، من مخالف هر گونه سانسور میباشم. سانسور تلاش بیهوده رژیم های خودکامه و پارانوید برای کنترول غذای ذهنی مردم است. سانسور هیچگاهی موثر نیست. در حقیقت سانسور تقاضا برای آزادی بیان و تشنگی برای معلومات را بوجود میاورد. سانسور هرگز جلو سقوط حکومت ها را نگرفته است .  اتحاد شوری سابق یکی از این مثال هاست و رژیم کمونیستی افغانستان مثال دیگر آن می باشد. در عین حال که ما  با سانسور مخالفت می کنیم باید در باره مسوولیت رسانه ها و احترام به قانون هم بحث نماییم. به طور مثال ممانعت از دخول در محل حمله انتحاری ، در چوکات صلاحیت پولیس است  و ژورنالیستان باید به ان احترام بگذارند. نادیده گرفتن این موضوع در ضد یت با قانون منجر به واکنش منفی دولت از دست دادن آزادی ما گردد.

The opinions expressed in this blog are personal and do not necessarily reflect the views of Global Brief or the Glendon School of Public and International Affairs.