از زمان آغاز جنگ مارجه، رسانه های بین المللی در افغانستان سرازیر شده اند و اگر پوشش خبری شان را یگانه معیار قضاوت اوضاع قرار بدهیم شما فکر خواهید کرد  که تمام آنچه در افغانستان رخ می دهند، خشونت است.

بطور مثال عناوین صبح امروز در نیوز ناو، منبع  معروفی که من روزانه از آن بازدید می کنم را در نظر بگیرید: ” امریکا تصمیم گرفته تا خانه پالی خانه های افغانها را محدود بسازد”، “گزارش تلفات غیر نظامیان افغانستان”، ” ترس افغانهای بیجاشده در مورد خانه ها”، ” پاکستان می خواهد ملا برادر را به افغانستان تسلیم دهد” عناوین جنگ بیشتر پخش می شوند و به رسانه های بین المللی محدود نمی شوند.

آژانس خبری پژواک، این عنوانهارا انتخاب کرده است: “حمله طیاره بی پیلوت شش تن را در وزیرستان کشت”، “طالبان از کشتن یک مقام بلند پایه در کندهار خبر داد”، ” کشته شدن یک عسکر در انفجار وسیله نقلیه نیروهای خارجی”.

و در وبسایت خود ما  www.salamwatandar.com  شما می توانید این عنوانها را پیدا کنید: “عملیات کمان یک در خوست و پکتیا موفقانه پیش می رود”، ده کودک در یک انفجار در ننگرهار زخمی شدند”، “رییس اطلاعات و فرهنگ کندهار کشته شد”.

این عناوین نشان می دهد که در افغانستان یک جنگ تمام عیار جریان دارد. شما به خواندن این عناوین نیاز ندارید تا بدانید که شورشگری به صورت گسترده ای افزایش یافته و به دامنه پایتخت کشور طی دوسال گذشته رسیده است.

وظیفه رسانه در قدم اول خبر رسانی است، ولو این این خبرها خوب باشد  یا بد و ما نمی توانیم از آنچه که به سمت نادرستی  در افغانستان می گذرد چشم پوشی کنیم. اما مخاطبان متوجه این نکته هستند؟ آیا ما در رسانه ها می دانیم که مخاطبان ما چه می خواهند؟

در ماه گذشته، رویداد شگفت انگیزی در افغانستان اتفاق افتاد، که درسی برای رسانه ها شده می تواند. در سلام وطندار، بزرگترین شبکه رادیویی مستقل در افغانستان، ما  نشرات  زنده مسابقات کرکت را آغاز کردیم، چیزی که هیچ کسی پیش از این در کشور انجام نداده بود.

ما از مسابقه تاریخی  تیم زیر 19 ساله ها بین افغانستان و هند که در نیو زیلند برگزارشد آغاز کردیم.

بعدا ما سه مسابقه دیگر را در سریلانکا پوشش دادیم. و در اخیر ما تیم ورزشی خود را به دوبی و شارجه  فرستادیم تا مسابقات راه یابی به جام جهانی کرکت را پوشش دهند.

در دوبی و شارجه، افغانستان در برابر هفت تیم دیگر برای یکی از دو جایگاه در جام جهانی مسابقه کرد. افغانستان  آیرلند، سکاتلند، امریکا و امارات متحده عربی را شکست داد و راه خود را به سوی جام جهانی بیست آور که در ماه اپریل در اندیز غربی برگزاری می شود باز نمود. به تعقیب این پیروزی افغانستان این هفته در یک رویارویی تاریخی کانادا را شکست داد.

ما این مسابقات را به صورت زنده از طریق شبکه 39 رادیو استیشن پخش کردیم. ما درک کردیم که آنها شاید به خوبی این نشرات را دنبال کردند، اما انتظار استقبالی که از شنوندگان در یافت کردیم نداشتیم.

هزاران شنونده نه تنها از جنوب بلکه از سراسر کشور باما تماس گرفتند و گفتند چه اندازه از نشرات زنده لذت بردند و بالای تیم ملی افتخار کردند.

مسول یکی از رادیوها در شمال کابل به من گفت که توسط دو مرد کهنسال در بازار متوقف شد تا این که از توقف دو دقیقه ای نشرات زنده مسابقات کریکت شکایت کنند، زیرا رادیو خاموش شده بود.

یکی از همکاران در کابل گفت او نتوانسته تا توجه یکی از دکانداران محلی را اخیرا جلب کند زیرا او در حال شنیدن کرکت در رادیو بود.

یکی از علاقه مندان کریکت برای مازنگ زد تا بگوید که او جریان مسابقات را توسط تیلفون کردن هر پنج دقیقه تعقیب کرده و یکی از دوستان او که به پخش مسابقات از سلام وطندار گوش می داد، اورا در جریان مسابقات کرکت قرار داده بود.

ورزش تجربه ای در اشتراک همگانی و وفاداری تیم است، و این تعجب آور نیست که نشرات کریکت ما تمایل دوستداران کرکت را در سراسر افغانستان افزایش داده است.

اما این تجربه گویای درس بزرگتری است: شوندگان برای  شنیدن نشرات بدیل بجای نشرات معمولی مانند خبرهای بد و خشونت که توسط رسانه ها تغذیه می شوند، گرسنه هستند.

این بدیل را می توان به شکل ورزش و سرگرمی و گزارش هایی که رویدادهای مثبت را در افغانستان برجسته می کنند، بدست آورد.

آنچه را که من پیشنهاد می کنم، چشم پوشی از واقعیت  نیست اما بهتر است ژورنالیزمی که امید را در دلهای مردم زنده می کند و آنها را از میان این همه نا امیدی ها امید می دهد – آنچه من می خواهم ” ژورنالیزم امید” است پس بیایید دست آورد های تیم کریکت افغانستان را تجلیل کنیم و در مورد آن  به شنوندگان، بینندگان و خوانندگان خود، بگوییم.

The opinions expressed in this blog are personal and do not necessarily reflect the views of Global Brief or the Glendon School of Public and International Affairs.